WYPALENIE ZAWODOWE – A CO TO TAKIEGO?

No własnie, co to takiego to wypalenie zawodowe? Termin popularny. Zaryzykuję twierdzenie, że kiedyś nawet dość modny. I chyba nadużywany, bo używany do opisania stanów, kiedy mamy swojej pracy mówiąc wprost „po dziurki w nosie”.

I do mnie trafiają osoby, które skarżą się, że doświadczyły wypalenia zawodowego ponieważ już nie lubią swojej pracy.  Ale

CZY NA PEWNO NIE LUBISZ TEGO CO ROBISZ

Kiedy 3lata temu odeszłam z pracy w głowie i w sercu miałam pustkę. Po 15 latach pracy na wysokich stanowiskach HR doszłam do wniosku, że to koniec mojej kariery w tym obszarze. Wypaliłam się. Sama postawiłam sobie taką diagnozę. Nie wiedziałam co chcę robić, ale czułam potrzebę zmiany i wiedziałam, że będę „na swoim”.

Najpierw postanowiłam ODPOCZĄĆ. W swoim stylu oczywiście więc bynajmniej nie leżałam na kanapie. Były rowery, robienie przetworów, malowanie ścian w domu, odnawianie mebli, porządki, a nawet robienie na drutach!

Po 4 miesiącach „wakacji” doszłam do wniosku, że jednak potrzebuję COŚ robić zawodowo. Potrzebuję ruszyć głową i być wśród ludzi.  Tylko co robić?  Wertowałam oferty studiów podyplomowych w poszukiwaniu inspiracji. W końcu wybrałam na SWPS kierunek, który dawał mi nadzieję na nową życiową pasję: PSYCHODIETETYKA. Biologia, psychologia, człowiek, natura, zdrowy styl życia wszystko, co mnie interesuje. Super!

Faktycznie tematyka okazała się niezwykle pasjonująca i dzięki niej wiele zmieniłam w nawykach żywieniowych mojej rodziny. Tu się nie zawiodłam. Ale zawiodłam się po całej linii, kiedy zrozumiałam, że PSYCHODIETETYKA to nie jest dla mnie temat na dalszą zawodową przyszłość. Okazało się, że najbardziej pasjonującym dla mnie aspektem studiów było to, jak można wiedzę o psychologii i biologii człowieka zastosować w pracy z ludźmi w biznesie. Szłam na te studia, żeby się uwolnić od HR i przebranżowić a tymczasem okazało się, że ja BARDZO LUBIĘ robić to, co robiłam przez 15 lat!

Strata czasu i pieniędzy? Nie. Wielki zysk. To doświadczenie pozwoliło mi wyraźnie oddzielić to co, lubię od tego, czego nie lubię w pracy. Core okazał się być ten sam: człowiek w biznesie.

No więc czemu czułam, że się wypaliłam? Zmyłka?

CO POWODUJE WYPALENIE CZYLI CO CIĘ STRESUJE   

Według definicji najbardziej znanego autorytetu w temacie wypalenia zawodowego -Christiny Maslach- wypalenie to syndrom wyczerpania emocjonalnego, zmęczenia fizycznego i znużenia poznawczego. Mówiąc prostym językiem, jeśli w pracy jesteś narażona na nieustanny stres, to po jakimś czasie (miesiącach lub latach) wypalenie cię dopadnie. Najpierw opadniesz z sił (wyczerpanie), potem zaczniesz się bronić coraz to mniej się angażując w pracę. A to sprawi, że spadnie twoja efektywność. To z kolei  przełoży się na twoją samoocenę i ocenę od przełożonych. W końcu dojdziesz do wniosku, że nic ci nie wychodzi, bo się do tej roboty nie nadajesz. Zaczniesz marudzić, narzekać i siać negatywną energię. Albo będziesz ukrywać emocje  hodując dorodne wrzody na żołądku.

Przygnębiająca perspektywa…

Najbardziej podatni na wypalenie są ci, którzy w swojej pracy służą innym ludziom (np. nauczyciele, lekarze, menadżerowie, pracownicy obsługi klienta) ale również pracoholicy, perfekcjoniści i ci którzy nie potrafią wyznaczać granic.

Czytając definicję i całą resztę nie wiem, czy dobrze się zdiagnozowałam. To nie było wypalenie zawodowe. To było wypalenie formuły w jakiej realizowałam swój zawód.

A jak jest u ciebie?

ODRODZENIE

Dobra wiadomość jest taka, że po wypaleniu można się odrodzić niczym Feniks. Można odpocząć, znaleźć nową pracę i odżyć. Tyle, że jeśli z tego doświadczenia nie wyciągnie się wcześniej wniosków i nie odrobi lekcji to za chwilę skończy się tym samym. W nowej pracy też będą ludzie, wymagania, targety itd. itp. Miesiąc miodowy minie i znowu poczujesz, jak otumania cię dym …kiedy zaczniesz się wypalać.

Ja swoją lekcję „prawie wypalenia” odrobiłam. Oceniam się na 4-kę.

Zrozumienie siebie, jakiego dostarczyła mi praca z własnymi talentami w dużej mierze się do tego przyczyniło. Wiem czego od pracy, a dokładniej jakich warunków od pracy potrzebuję a co mnie denerwuje i stresuje. Ot choćby, taka autonomia – gdzież będę miała więcej niezależności (moja top wartość związana z talentem Achiever (osiąganie)  i Ideation (Odkrywczość)) niż u siebie? Nie wypalił się mój zapał do ludzi, biznesu, zarządzania. Wypaliła się formuła w jakiej to robiłam.

Mam też świadomość, że w wielu sprawach to nie otoczenie „jest winne” tylko ja sama muszę się wziąć za siebie. Wyznaczanie granic sobie samej, by nie popaść w pracoholizm, który bardzo grozi Achieverom – nie jest łatwe.  Wprowadzenie dyscypliny i regularności treningów kondycyjnych, gdy kreatywny duch rwie się do spontanicznej akcji -nie jest łatwe.  Celebrowanie małych sukcesów, gdy Significance (Poważanie) wyznacza wielkie cele – nie jest łatwe.

Bo wprowadzenie nowych nawyków w ogóle nie jest łatwe. Zmiana nie jest łatwa. Ale jak już się tego dokona …. hmm jest dobrze!

wypalenie i talent

Sam talent nie załatwia sprawy. Ale zrozumienie siebie i nauczenie się mądrego korzystania z talentu – już tak, w dużej mierze ją załatwia.

Jeśli chcesz poczytać więcej o wypaleniu to tutaj znalazłam ciekawy i wyczerpujący artykuł Anny Witkiewicz na ten temat. Są w nim też mini testy więc możesz sprawdzić swój poziom „zagrożenia” wypaleniem.

A jeśli wypalenie cię dopadło lub chwyta i chcesz odrodzić się niczym Feniks – zrozumieć siebie, swój potencjał i swoje ograniczenia, swoje potrzeby, wartości i priorytety-  zapraszam na wrześniowe warsztaty.  Zostały tylko 3 miejsca. Skorzystaj !

Przeszłaś wypalenie zawodowe? napisz jak sobie z nim poradziłaś – możesz pomóc wielu osobom!